قبلاً گفته شد که قدماء فکر میکردند که
 آسمان یک جسم قابل لمس به شکل کره است.
 تصوّر میکردند آسمان یک سقف کروی است.
 همچنین میپنداشتند که این جسم کروی متحرّک است.
 و حرکتش دورانی است.
 اکنون میپرسیم
 مرکز این کره کجاست؟
 وسؤال میکنیم این کره حول چه چیزی دوران میکند؟
 جواب سؤال اوّل این است که
 مرکز آسمان همین زمین است که
 انسان بر رویش زندگی میکند.
 این جواب را بیان دیگری نیز هست.
 میشود اظهار کرد که مرکز کرۀ آسمان خود انسان است .
 به این کرۀ فرضی میگویند
 کرۀ آسمان یا کرۀ سماوی یا
 قُـبّۀ سماویة یا
 Celestial sphere

 آری همۀ اجرام سماوی در این کرۀ سماوی قرار دارند.
 و هر آنچه در آسمان است به دور زمین و به دور انسان
 که در مرکز این کره واقعند میگردد.
 حال میتوانیم بفهمیم چرا مردم قدیم به آسمان میگفتند:
 گنبد و چرخ و گردون و فلک.

 خبـــــــــــــر داری که سیّاحانِ أفلاک
 چــــــــــــــــرا گَردَند گِردِ مَرکزِ خاک
 در ایـــن مِحرابگه معبودشان کیست؟
 وز این آمد شدن مقصودشان چیست؟
 چه میخواهند از ایـــن مَحمِل کشیدن؟
 چه میجویند از ایـــــــن منزل بریدن؟
 
 این أبیات زیبا سرودۀ حکیم نظامی گنجوی است که
 وفاتشان در قرن ششم ه.ق است رحمة الله علیه و
 نشانگر باور و إعتقاد مردم آن زمانه در بارۀ آسمان
 که این آسمان و هر چه در آن هست
 همه به دور زمین پیوسته در حال گردش و آمد وشد هستند.
 أمّا جنس آسمان از چیست؟
 ...